Manu Keirse geeft boeiende lezing in Ontmoetingskerk
Van de eerste tot de laatste minuut luisterden op 25 april in de Ontmoetingskerk in Pijnacker zo’n 170 bezoekers geboeid naar Manu Keirse. Deze begenadigd spreker en schrijver is klinisch psycholoog en emeritus hoogleraar verliesverwerking aan de faculteit geneeskunde van de Katholieke Universiteit Leuven. Hij begon met een sprookje over drie bomen die een tak verloren hadden.
Hij vertelde aan de hand van vele voorbeelden uit zijn praktijk én uit zijn eigen leven over de vier rouwtaken: de werkelijkheid van het verlies onder ogen zien; de pijn van het verlies ervaren; aanpassen aan de wereld na verlies; herinneren en weer leren genieten. Hoe iedereen in de rouw hiermee op zijn/haar eigen manier mee omgaat. Dat het niet na het eerste jaar altijd gemakkelijker wordt. Dat men niet hoeft los te laten, maar anders leren vasthouden.
De vraag hoe we mensen in de rouw kunnen helpen, beantwoordde hij als volgt: “Eerst en vooral moet je luisteren. En daarna moet je luisteren. En als je dit hebt gedaan, probeer dan nog eens te luisteren.” Regelmatig citeerde hij uit zijn boek “Helpen bij verlies en verdriet”, waarin ook veel praktische tips zijn opgenomen.
In de pauze en na afloop vonden zijn boeken gretig aftrek. Met een warm applaus bedankten de bezoekers de 75-jarige spreker. Er waren veel lovende reacties te horen. De Stichting Steun bij Rouw is blij dat de heer Manu Keirse weer naar Pijnacker/Nootdorp wilde afreizen én dat zo velen deze avond hebben bijgewoond.
De lezing is hier in zijn geheel terug te zien.
Drie bomen
Gisteren was ik in het bos. Op zoek naar drie bomen, drie bomen die ik gekend had.
Drie bomen, die alle drie een tak hadden verloren.
Drie bomen, die daar alle drie op een andere manier mee om gegaan waren.
Vandaag heb ik ze gevonden.
De eerste boom was gaan rouwen om zijn verlies en zei ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde te groeien: “Dat kan ik niet want ik mis een tak.”
De tweede boom was geschrokken van de pijn en had maar snel besloten om het verlies te vergeten.
De derde boom was ook geschrokken van de pijn. Had gerouwd om het verlies.
En het eerste voorjaar dat de zon hem uitnodigde te groeien had hij gezegd: “Dit jaar niet.”
Maar de zon kwam het jaar daarop terug.
Nu zei de boom: “Ja zon, verwarm mij opdat ik mijn wond kan verwarmen. Ziet u, mijn wond heeft warmte nodig, opdat hij weet, dat hij erbij hoort.”
En het derde jaar dat de zon terugkwam sprak de boom:”Ja zon, laat mij groeien, want er is nog zoveel te groeien.”
Na wat zoeken vond ik de drie bomen, of eigenlijk twee.
De eerste boom was klein gebleven.
De plaats van de wond was duidelijk te zien, het was het hoogste punt van de boom.
De tweede boom was geen boom meer. Een voorjaarsstorm had hem doen omwaaien.
De plek van de wond moest ik zoeken. Achter een heleboel bladeren vond ik hem.
De derde boom was het moeilijkst te vinden, want ik had niet verwacht, dat hij zo groot en sterk was geworden. Maar gelukkig kon ik hem herkennen aan de dichtgegroeide wond die vol trots in het zonlicht stond.
Evert Landwaard